1984-1995 yılları arası gunumuzde olduğu gibi PKK ve terorle mücadele
yine gündemimizde, ve yine gazeteler şehit haberleri ile
doluydu.
Genel Kurmay Başlanlığının ilgili yıllar arasını kapsayan ve 1995
yılında yayınlanan “Politik ve Askeri Durum Değerlendirmesi” raporunun son
bölümü olan “İç Güvenlik Harekatı ve Terorle Mücadele” başlığı altında bunlardan
geniş olarak bahsedilmekte ve ilgili bölümün hemen girişinde verilen bilgiler
aşağıdaki gibiydi.
Belgede, terör örgütünün “Dört aşamalı hedef stratejisi”, özetle şöyle
ifade ediliyordu:
-Bölücü terör örgütü, ilk aşamada, kültürel ve sosyal bazı hakların
temin edilmesini,
-İkinci aşamada özerk veya federasyon tipi bir yönetim
sisteminin oluşturulmasını,
-Üçüncü aşamada, ülkemiz topraklarında sözde
Kuzey Kürdistan devletinin kurulmasını,
-Son aşamada ise bağımsız ve
birleşik, sözde Büyük Kürdistan devletinin oluşturulmasını
hedeflemiştir.
2012 yılına geldiğimizde örgütün bu hedeflerinne kadarına ulaşmayı
başardığının ve ordumuzun o günden bu güne gelene değin yaşadığı olayların
değerlendirilmesini siz değerli okurlara
bırakıyorum.
Çelik Harekâtı 1995 yılında, Türk Silahlı Kuvvetleri'nin yukarıda
bahsedilen nedenlerden dolayı o güne değin PKK'ya yapılmış en buyuk askeri harekatın adıdır.
Bu harekat
1994-1995 yılları arasında Kuzey Irak'ta yapılmıştır. Türk askerlerinin
komutanlğını General Osman Pamukoğlu yürütmüştür. Türkiye harekatın amacının
bölgeyi 2.800 PKK'lı Teröristi temizlemek olduğunu açıklamıştır. Harekata
Türkiye tarafından 35.000 asker ve 10.000 köy korucusu katılırken, PKK'nın kaç
teröristle katıldığı bilinmemektedir. Türkiye 64 askerini kaybederken, PKK'lı
teröristlerin kayıp sayısı 555 olarak açıklanmıştır. Dönemin Başbakanı Tansu
Çiller idi.
İç güvenlik harekatının yoğun olarak sürdüğü 1995 yılının Mart ayında,
Ankara Gazeteciler Cemiyeti ve TRT’nin işbirliği ile ‘’ Haydi Türkiye
Mehmetçik’le Elele ‘’ kampanyası düzenlenmiştir. Gerek yurt içi, gerekse yurt
dışından halkımızın olağanüstü ilgi gösterdiği ve gönülden katıldığı kampanyada
2.7 trilyon TL toplanmıştır. Toplanan bu bağışlarla, ülke savunması ve
milletimizin bölünmez bütünlüğü için canlarını hiç çekinmeden tehlikeye atan ve
bu uğurda kolunu, bacağını, uzvunu kaybeden kahraman gazilerimiz için hizmet
verecek, çağdaş bir rehabilitasyon ve bakım merkezi kurulması kararlaştırıldı.
Bu merkezi gerçekleştirmek üzere kurulan TSK Elele Vakfı, TSK rehabilitasyon ve
bakım merkezi projesini süratle uygulamaya koydu. Kaynağın nemalandırılması
sonucunda, 105 milyon ABD doları harcanarak 35 ay gibi kısa bir sürede
tamamlanan tesis, 21 Nisan 2000 tarihinde hizmete
açıldı
Buraya kadar kuruluş nedeni ve tarihçesi hakkında kısaca bilgi vermeye
çalıştığım merkezi bir Emek Bahçeli Eski Dostlar grubundan on bir arkadaşımla
Kasım 2012’de ziyaret etme şansı buldum. Öncelikle bize söylendiği gibi grubumuz
adına Genel Kurmay Başlanlığı’na bir faks çekerek izin istedik, yaklaşık on gün
sonra gelen cevapta ziyaret edebileceğimiz merkezin adresi ve iletişim
kuracağımız onbaşının adı ve telefonu yine bir faks ile bize
bildirilmişti.
Onbaşı ile iletişime geçerek ziyareti gerçekleştirmemiz için gerekli
koşullar hakkında bilgi edindik. Çok kalabalık olmamız oneriliyordu , on kişi
olduğumuz takdirde yatan hastaları da ziyaret edebileceğimiz, çiçek
getirmememiz, ancak pasta, tatlı, börek vb yiyecekleri getirebileceğimizi
öğrendik.
15 Kasım 2012, saat 13.45 de hepimiz Bilkent’de Atatürk
Hastanesi’ni geçince hemen sağda yer alan TSK Rehabilitasyon ve Bakım
Merkezi’nin önünde elimizde paketlerimizle hazırdık. On bir kişi olmamıza rağmen
bin üçyüz kişilik bir grubu temsil ettiğimiz için öncelikle merkezin önünde bir
resim çektirmek istedik. Sırtımızı giriş nizamiyesine vererek verdiğimiz pozun
ardından bir askeri gorevli gelerek güvenlik sensörlerinin fotoğraf makinasını
algıladığını ve fotoğraf çekmenin yasak olduğunu, ilgili resmi silmemizi de
isteyerek kibarca hatırlattı. Ne yapalım yasak, yasaktı itiraz
etmedik.
Bizi kapıda karşılayan onbaşı Genel Kurmay Başkanlığının
faksında bize bildirilen onbaşıydı. Bir süre bekledikten sonra onu izlememiz
söyledi. Aslında hiç birimiz birbirimize itiraf etmemiş olsak bile az sonra
neyle karşılaşacağımızı bilmediğimiz ve gazilerimizle yüzyüze geldiğimizde ne
diyeceğimizden emin olamadığımız için oldukça gergindik.
Kendi aramızda
sohbet ederek onbaşı ve bize merkezi gezdirecek gorevlinin peşine takıldık. Bizi
geniş ve konforlu bir konferans salonuna aldılar. Burada bizim çekmemiz yasak
olmasına rağmen merkezin fotoğrafçısı gelerek bir grup fotoğrafımızı çekti. Ön
iki sıradaki koltuklara yerleşerek beklemeye başladık. Bir tanıtım konuşması
dinleyeceğimizi düşünürken salon karardı ve ekrana Merkezin tanıtımını yapan ve
ortalama on dakika sürecek olan görüntüler yansımaya başladı. Gezimiz sırasında
görmediğimiz pek çok alanı bu filmde amaçları ile görmüş olduk. Burası gerçekten
son derece modern, büyük, üretken ve donanımlı bir tesisti. Merkezde tedavi
gören hastalar tıbbın geldiği son noktayı yansıtan modern ortam, yontem ve
cihazlarla tedavilerini goruyorlardı. Sadece gazilerimiz değil, gazi, şehit
yakınları ve belirli bir kontenjan dahilinde sivillerde bu merkezde tedavi olma
imkanına sahiptiler. Fiziksel ve Ruhsal rehabilitasyon için gerekli her şey en
ince ayrıntısına kadar düşünülmüştü.
Sunumun arkasından yine onbaşı ve görevlimizin peşine takılarak başka
bir binaya giriş yaptık, aslında sadece bir sosyal grup olarak boylesine resmi
ve hazırlıklı bir karşılamayı hiç birimiz beklemiyorduk. Artık odalarında
gazilerimizi ziyarete gelmişti sıra. Biz asansörle ilgili kata geldiğimizde
gelirken yanımızda getirdiğimiz yiyecekler çoktan hazırlanarak odalara servis
edilmişti bile. Girdiğimiz her odada getirdiğimiz yiyecekleri düzenle
hazırlanmış ve tabaklara konulmuş olarak gördük.
İlk odaya girmeden önce
derin bir nefes almam gerekti, bizi gezdirmekle gorevli kişi bize pek çok
hastanın ilgili saatte tedavi veya kendisine verilen programı uygulamak üzere
başka yerlerde olduklarını söyledi. Odalar oldukça geniş havadar ve son derece
modern dizayn edilmişti. Bir odada dört Gazi kalabiliyordu. Her odanın girişinde küçük bir koridor ve bu
koridorlarda odada kalanların kullanabilecekleri ortak bir tuvalet ve banyo yer
alıyordu.
En büyüğü yirmi yedi yaşında pırıl pırıl gençlerle tanıştık, her biri
yüksek moralli ve iyi durumdalardı. Bir çoğu Şırnaki Yüksekova vb yerlerde
yaralanmışlar, bir kısmı da bu görevler sırasında uzuvlarını kaybetmişlerdi.
İlk odadan itibaren adım attığımız her oda da gidiş amacımızı onlara
minnetimizi göstermek iken, bir kuru teşekkürün ne kadar anlamsız olduğunu
düşündüm durdum. Biz söyleyecek kelime bulamayan on bir kişi odalara
girdiğimizde onlar ayağa kalktılar, bizi saygı ve guler yüzle karşıladılar,
sessizliği bozmak için bir şeyler soylemeye çalıştılar. Ancak ikinci odadan
sonra biraz konuşma cesareti bulabildik kendimize ve onlara yaşlarını, nereli
olduklarını, nerede görev yaptıklarını sorduk ve neden orada olduğumuzu kısaca
anlatmaya çalıştık. Bu kısacık sohbetlerde bile kimimiz dolan gözlerini
saklamaya, kimimiz derin derin nefesler alarak rahatlamaya çalışıyordu. Ama
onlar vatan icin feda ettikleri gencecik bedenlrinden fışkıran yaşama bağlılık
dolu bir enerji ile gülümsüyorlardı bize.
Bu çocukların vatani görevlerini yaparken yaşadıkları bu olaylar
neticesinde başta uzuvlarını kaybedenler olmak üzere, o koridorlarda dolaşmanın
ne faydası vardı diye sorup durdum kendime. Bundan sonraki hayatlarında bizim o
gün orada olmamızın bir katkısı olacak mıydı? O koridorlarda dolaşırken karar
verdim bu yazıyı yazmaya, en azından çok fazla bilinmediğini düşündüğüm
böylesine başarılı ve anlamlı bir merkezin tanııtımına bir parça olsun katkım
olurdu belki.
Gazileri odalarında ziyaret ettikten sonra rehabilitasyonun bir aşaması
olan meslek edindirme atölyelerini gezmeye gittik. Burada elsanatları,
bilgisayar vb mesleklerin eğitimleri bulunan bir çok atölye vardı. Ziyaret
ettiğimiz saatlerde atölyelerin eğitim saatleri olmadığı için herhangi bir
eğitim anına şahit olamadık. Ama geniş bir alana yayılmış ve oldukça ferah
düzenlenmiş bu alanlarda eğitim alan gazilerimizin sonunda meslek sertifikaları
alarak dilerlerse ayrıldıktan sonra bu meslekleri icra edebileceklerini
öğrendik. Burada tedavi gören gazilere ayrıca hayatlarının geri kalan kısmında
gazi maaşı ile birlikte devam edebilecekleri işler yine Elele Vakfı tarafından
bulunuyordu. Yine bu atölyelerde üretilmiş ürünler atölyelerin satış alanında
müşterilerini bekliyordu. Hepimiz gücümüz yettiğince ufak tefek bir şeyler
alarak bu emeğe katkı sağlamaya çalıştık.
Yine atölyelerin bulunduğu
katta özürlü olarak hayatını devam ettirmek zorunda kalan gazilerimize özel bir
sokak hazırlanmıştı, bir aracın bile park edildiği bu sokakta logar kapağı,
kaldırım ve daha bir çok ayrıntı düşünülmüştü, sokağın iki yanlı kenarına
dizilmiş odalarda bir banka, bir ev, bir market vb günlük hayatta sıkça ziyaret
ettiğimiz mekanlar yer almaktaydı.
Bu odalarda gazilere günlük hayatlarını bir özürlü olarak daha kolay
nasıl idame ettirebilecekleri öğretiliyordu. O ana kadar sessizce dinlediğimiz anlatıcımızı
dostlarımızdan biri böldü;
“Peki ama televizyondan da izliyoruz, şehit ailelerinin evlerini
gösteriyorlar, burada sağladığınız bu düzeni buradan çıktıktan sonra
sağlayabilmeleri için bu insanların belirli bir ekonomik gücü olması gerekiyor.
Ayrıca aileleri ve yakın çevrelerinin bilinçlendirilmesi de
gerekiyor.”
Bize anlatımı yapan uzman da belli ki aynı görüşe sahipti ve anlatmaya
başladı;
“Yurt dışında devlet gaziler bakım merkezinden ayrıldıktan sonra yaşam
alanlarını yeni yaşam koşullarına göre düzenliyor bütün masrafları üstlenerek
ama ne yazık ki ülkemizde boyle bir şey söz konusu değil”, dedi. “Ayrıca bir
rehabilitasyon uzmanı olduğundan aslında bu eğitimleri yakın çevrenin de
bilinçlendirilmesi ve yaşam alanlarının keşfi açısından gazinin yaşam ortamında
yapması gerektiğini” söyledi. Yani her gazi için aslında bir alan çalışması
yapılması gerekiyordu, bunca ileri düzey bir merkezde bile bu henüz mümkün
olamıyordu. Umuyoruz ki ilerleyen zamanda milletimizin de sağlayacağı destekle
bu aşamaya da gelinir. Çünkü gerçekten sağlanan ortam ve koşullar o kadar
mükemmeldi ki, Anadolu’nun herhangi bir yerinden gelip burada tedavi gören ve
ardından kendi yaşam alanına dönen gaziler gerçek yaşamın içinde ikinci bir
tramva yaşama riski ile karşı karşıyaydılar. Bu da bir anlamda burada verilen
bütün emeğin ruhsal anlamda boşa gitmesi de
demekti.
Merkeze bunca güven ve hayranlığımı kazanmasının tek sebebi elbette ki o
gün yaptığımız ziyaret değildi. Çünkü bir çoğumuz biliyorduk ki ziyaretler veya
denetimler sırasında her şeyin sorunsuz ve parlak gosterilmesi ülkemizde
adettendi.
O gün gördüğümüz tüm hasta ve çalışanların güleryüzü ve yaydıkları
enerji inanılmayacak kadar güzeldi ve bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak
elbette içimizde acaba bize mi böyle gösteriliyor diye bir şüpheye
kapıldık.
Çalıştığım iş yerinde bir arkadaşım vardı askerlik görevi sırasında
omiriliği kırılmış ve bir yıl GATA’da arkasından bir buçuk yıl da bu tesiste
tedavi görmüştü. Merkeze gitmeden öncede ondan kısa bilgiler almıştım, ama
döndüğümde merkezin parlaklığı karşısındaki hayranlığımı gönül rahatlığı ile
hissedebilmek için yeniden onunla konuşma ihtiyacı
duymuştum.
Merkez ziyaretimizden çok önce orada gördüğü tedavi ve doktoru ile
ilgili çok güzel şeyler anlatmıştı. Döner dönmez onu arayıp merkez hakkındaki
hayranlığımı ve bu hayranlıktan dolayı duyduğum garip güvensizlikten bahsettim.
Sağolsun beni kırmadı ve yanıma geldi. Merkezdeki her şey her zaman aynı
gördüğümüz gibiydi. Herkes çok güler yüzlü ve moralliydi.
Peki ama böylesine tramva yaşamış bu genç insanlar nasıl oluyorda böyle
olabiliyorlardı? Aslında elbetteki ilk aşamada boyle olmuyordu. Kendiside
aslında çok daha kısa zamanda iyileşebileceğini ama başlangıçta odasına gelen
sevdikleri, paşalar dahil küfrederek kovduğunu anlattı. Çünkü ona artık
yürüyemeyeceği söylenmişti. Ama sonraki dönemde aldığı psikolojik destekle ikna
olmuş, tedavisine başlanmış ve tedavinin sonunda bastonsuz yürüyecek hale
gelmişti. Benimle birlikte çalıştığı yerdeki işini de ona Elele Vakfı bulmuştu,
o da merkezde gördüğümüz diğer gencecik çocuklar gibi pırıl pırıl ve hayat
doluydu.
Biz merkeze gitmeden önce selamını iletmem için bana orada sürekli kalan
bir arkdaşının adını vermişti. Ziyaret sırasında onunla görüşme imkanı da
bulduk. Arkadaşımın ziyaretlerinin seyrekleştiğinden şikayet etmişti gülerek.
Bende dönüşte bu şikayeti de sorularımla birlikte ona ilettim. Cevabı çok içimi
acıtmıştı;
“Ben yürüyemezsin dendiği halde yürümeyi başardım, ama orada
hala tedavi görmeye devam eden ve yürüyemeyen arkadaşlarım var. Ben gittiğimde
aileleri ve çevreleri bak o başardı ve yürüdü sen hala başaramadın diyorlar, ve
ben çok üzülüyorum”
Kendi yürüme hikayesini anlattığında zaten merkeze gelmesini sağlayan
tramva yetmezmiş gibi birde aşmak zorunda kaldığı kendi iradesi ve nefsi ile
mücadele etmek zorunda kalmıştı. Savaş merkezde tedavi görmekle sona ermiyor
aslında yeniden başlıyordu. Anlık bir kurşun, mayın ya da benzeri bir ateşli
silahın yarattığı sonuçlar insan hayatında irade ve azimle devam eden bir savaşa
neden oluyor ve bu savaşı galip bitirenlerin sayısı da anladığım kadarıyla çok
da fazla olamıyordu eger bir uzun kaybı söz konusu ise.
Biz o
koridorlarda odalarında ziyaret ederken bu gencecik insanlar bu mücadeleyi
kazanmaya çalışıyorlar yine de bizden daha hayata bağlı ve dimdik duruyorlardı.
Biz de hayatlarında yaşadıkları bu uzuv kaybı ve tramvalar için kuru kuru bir
teşekkür edebiliyor ve ardından kendi hayatlarımıza geri dönüyorduk. Kimdik ki
biz onlar için?
Tüm bu düşüncelerin sonunda en azından bu ülke de güvenle ve vicdanım
rahat bağış yapabileceğim bir yer buldum nihayet. Sizde en azından bu yazıyı
yaygınlaştırarak onlara ulaşacak ellerin artmasına bir katkı
sağlayabilirsiniz.
Çünkü kapısından girdiğiniz andan itibaren bambaşka bir dünya olan bu
merkez gerek askeri bir yapı olması gerekse vakıf olması nedeniyle reklama
ağırlık vermemesi sonucunda bir çoğumuz tarafından bilinmiyor. İnternet
sitesinden daha detaylı bir çok bilgi ve fotoğrafa ulaşabileceğiniz merkezin
tanıtımını yapmayı ben kendi adıma bir sosyal sorumluluk olarak
görüyorum.
Saygı ve sevgilerimle
Aylin Kosovaeri
Şahin
